Een "eenzame uitvaart";“Time waits for no one, and it won’t wait for me.”

We zijn vandaag bij elkaar,om afscheid te nemen van een man die leefde zoals hij wilde:op zichzelf.Niet luid, niet op de voorgrond.Maar voor wie oplette altijd daar.

In een straat waar het leven raast, stond zijn huis stil.Stille tuindeuren die soms open zwaaidenen dan klonk daar, haast als een geheim,de stem van Mick Jagger.Geen Spotify, geen CD. Vinyl.Altijd vinyl.Alsof hij zelf wilde horen hoe echt iets klonk,met het ruisje erbij.

We weten niet veel.Geen familie die belde, geen vrienden die kwamen.Maar de buren wisten:hij was er.Op zijn manier.Hij groette kort,hielp waar hij kon,zonder er een woord aan vuil te maken.Een boodschappentas tillen,een plantje water geven,een pakketje aannemen stil, vanzelfsprekend.

En altijd datzelfde beeld:een man in vintage jas,op zijn eigen tijd,in zijn eigen stijl.Een figuur uit een andere werelddie zich door de onze bewoog.Zonder haast, zonder opsmuk.En nu is hij weg.Zo stil als hij leefde,zo stil is hij vertrokken.

Er zijn geen herinneringen om met elkaar op te halen,geen foto’s om rond te laten gaan,geen verhalen uit zijn jeugd.Maar hij was er.Hij woonde hier.En in die drukke straat,waar het leven doorgaat,zal het even stiller klinken nu de muziek is opgehouden.

We wensen hem een zachte reis.En wie weet:ergens daarbovendraait nu een plaatmet wat ruis en een krasen de stem van Mick Jaggerdie nog één keer zingtvoor hem alleen.

“It’s only rock ’n roll, but I like it.”En misschien, heel misschien,zingt hij het nu zachtjes mee.