Zij koos voor het leven – zelfs voorbij haar laatste adem.....

Zij, een eeuwige vrijgezel met een hart dat altijd overliep.De oncologieverpleegkundige die troost bracht waar pijn de overhand kreeg.Ze was erbij op de drempel van het leven —stil, doortastend, menselijk.Een hand vasthoudend, een laatste blik beantwoordend.Waar anderen afscheid namen, bleef zij.

Geen eigen kinderen, maar tante in hoofdletters —het soort tante die spelletjes won zonder vals te spelen,die je liet opblijven als je bleef logeren,die geheimen bewaarde zonder te oordelen.Bij wie je je altijd welkom was,als kind en als volwassenen.Een vertrouwde stem in een druk bestaan,een veilige haven in tijden van rouw of vreugde.

Haar leven stond in het teken van geven.Voor goede doelen liep ze, streed ze, doneerde ze.Niet voor de eer, maar omdat het moest.Omdat haar geweten sterker sprak dan haar stem ooit zou doen.

En toen het einde kwam, koos zij ook daar voor overgave —niet aan het niets,maar aan de wetenschap.Haar lichaam werd geen stille getuige,maar een les, een kans,een laatste gebaar van hoop.Zodat er geleerd kon worden,zodat anderen misschien langer mochten blijven.

Er is geen kist.Geen steen.Maar er is herinnering.In wie zij bijstond, in wie zij troostte,in wie zij begeleidde in hun laatste momenten.En in ons, haar neven en nichten,die haar missen met een lach én een traan.

58 jaar, en geen seconde verspild.

Zij is er niet.En toch is zij overal.