Soms is afscheid nemen niet mogelijk....

Niet omdat we het niet willen, maar omdat de kans er eenvoudigweg niet is.Omdat iemand vermist blijft, omdat het lichaam nooit gevonden wordt,en er alleen vragen overblijven, zonder antwoorden.

Toch kunnen we wel stilstaan.Niet om het af te sluiten , want hoe sluit je iets af dat open blijft?Maar om te herinneren, te delen, te voelen.Om de onmacht en het gemis ruimte te geven.Zoals voor Jonathan,die zij nog altijd zoeken,maar die ze bovenal blijven liefhebben;

We zijn hier niet om afscheid te nemen,maar om stil te staan.Om te herinneren, te vieren en te omarmen wat hij voor ieder van ons betekende.

Jonathan is al een jaar niet bij ons,sinds die ene wandeling, hoog in de bergen van Zuid-Amerika,waar zijn pad ons uit het oog raakte,maar nooit uit het hart.

Hij is nog steeds onderweg.En hoewel we zijn voetstappen niet meer konden volgen,blijft zijn aanwezigheid voelbaar , in elke herinnering,in elk avontuur dat we durven aangaan,in elke beat van de muziek die hij zo liefhad.

Jonathan was 23 ;jong, nieuwsgierig, altijd op zoek.Naar nieuwe plekken, nieuwe mensen, nieuwe geluiden.Van kinds af aan stil en bescheiden, nooit degene die op de voorgrond stond,maar wie hem kende, wist hoe rijk zijn innerlijke wereld was.Een reiziger in hart en ziel, een liefhebber van house en techno,waar hij helemaal in op kon gaan , dansend, dromend, levend.

Hij woonde nog thuis, bij zijn vader en moeder,en met zijn zusjes Suus en Nadia,met wie hij zó liefdevol en beschermend was.En Levy niet meer thuiswonend, zijn grote sterke broerdie zijn reisgenoot was op die laatste reis.Twee broers, samen de wereld in,totdat hun wegen zich splitsten ,ieder zijn eigen keuze in excursieJonathan ging omhoog ,de bergen in... de lucht in.Levy bleef uiteindelijk achter, met vragen en gemis.

We weten niet waar Jonathan nu is.Maar we weten wél wie hij was.En dat willen we vandaag vieren.Niet met afscheid, maar met herinnering.Niet met stilte, maar met muziek.Niet met leegte, maar met liefde.

Dus laten we luisteren.Naar verhalen, naar geluiden die hij mooi vond.Laten we dansen, lachen, misschien huilen en bovenal: laten we hem bij ons houden.In alles wat we doen.Totdat we ooit weer een spoor vinden ,of gewoon elkaar.

Jonathan,jij bent niet weg.Jij bent overal waar we je durven voelen.