De vraag leek simpel.Kun je een tekst maken voor iemand van wie we eigenlijk niets weten?

Geen geboortedatum.Geen adres.Geen familie die zich meldt.

Alleen een naam, of iets wat erop leek: Noah.Zo noemden mensen hem.Zo kenden we hem, een beetje.Niet echt , maar genoeg om te merken dat hij er ineens niet meer was.........;

Hij hoorde bij het straatbeeld.Bij die ene steeg, die zijn plek was geworden.Met zijn tassen als muren.Zijn jas als deken.Zijn woorden, onverstaanbaar soms, maar altijd aanwezig.Een stem die klonk, en nu zwijgt.

We weten niet wie je was, Noah.Niet waar je vandaan kwam.Niet waar je ooit van droomde.

Maar we weten wél dat je bestond.Dat je deel uitmaakte van deze stad,van onze dagen,van onze wereld.

En dat is al genoeg om stil te staan.Om je niet zomaar te laten verdwijnen.Om vandaag voor jou bijeen te komen.

Jij, Noah niet vergeten,maar herdacht.

Misschien kenden we je niet,maar vandaag zeggen we:we zien je.We zagen je.En nu laten we je gaan.

In vrede.